Bana yaklaşık 3 gündür yoldaşlık etmekte küçük Hasan. Kedi sevmeyen, aksine her daim salyalar saçarak “nankör onnar naan” diyen ben, şimdiyse aynı cümleyi kuranı dövüyorum, çok pis döberim! Olmadı anneme söylerim ! Kedilere “pisi” diyeni yolda görsem kovalarım. Kedime karşı derseniz öncelikle kediye, “Hasan tut olm” derim. Gelir çorabınızı ısırır, dikkatinizi dağıtır ki ben de çift dalayım size. Sizi orada yer bitiririz. Kedi süte banar da yer sizi. Hiç olmadı suratınıza bönel bönel(evet, var böyle bişi) bakar da şirinliğinden dolayı infilak edersiniz.
-Hasan, olm bana değil lan, git hadi işine yavrum, ahaha, gıdıklama silahı yoktu hani ! Anlaşmıştık ! Nankörsünüz hepiniz ! :p
Bana bu cümleleri söyletebilecek, şapşallık sınırlarımın üst sınırını genişleten müsebbib ise şimdilik Hasan. :) Kendisiyle ne kadar beraber kalırım bilmiyorum ama, insanı resmen ansızın mutlu etme yeteneğine sahipler.
Ha, asıl anlatmak istediğim; insanın bir şeye olan aşırı sevgisinin bünyeye her zaman zarar getireceği gerçeği. Tutkuyla adlandırıldı bugüne kadar.
Bir insanı aşırı seviyorsanız, bir noktada kıskançlık hududlarınızı çiğneyecektir. Bundan gerçekten kaçış yok. Dimağınızı kontrol edemediğinizi görebilirsiniz uzaktan.
Bir ideolojiyse körü körüne bağlanan, diğer tüm düşüncelere olumsuz bakacaksınız. Kısaca bağnaz, veyahut mutaassıp olarak adlandırılacaksınız. Sizin gibi düşünmeyenleri düşüncelerinden dolayı yargılayacaksınız. Çünkü doğru sadece sizin düşüncenizdedir.
Ya da bir hayvan ise aşırı sevilen, genelde aşırı mıncıklamaktan dolayı onun canını acıtabilirsiniz. Evet, bazen oluyor bu. Ama sevimli ki şimdi ! :p
Uzatmaya gerek yok, her şeyin aşırısı zararlı bünyeye, en iyisi kararında yaşamak her duyguyu...
Demişler ki; şapşal kedi yuvarlanır, sahibini bulur.
Off, şirinliğe bakar mısınız?
+Gel buraya !!!!!!
-cıyk !
